Δείτε παρακάτω πως ένα ζευγάρι Δρυοκολαπτών ανοίγει τη φωλιά του σε μια ακακία
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Ως αέρια απόβλητα (ή αερολύματα) μπορούμε γενικά να ορίσουμε τα αέρια παραπροϊόντα φυσικών ή χημικών διεργασιών, όπως για παράδειγμα της καύσης. Ανάλογα με την πηγή και τις διεργασίες που συντελούνται σε αυτή, τα κυριότερα συστατικά των αερίων αποβλήτων μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:
α. Μονοξείδιο του άνθρακα (CO)
β. Διοξείδιο του άνθρακα (CO2)
γ. Οξείδια του Θείου (SOx) με σημαντικότερο εκπρόσωπο το διοξείδιο του θείου (SO2)
δ. Οξείδια του αζώτου (NOx) με συνηθέστερα το μονοξείδιο του αζώτου (ΝΟ) και το διοξείδιο του αζώτου (ΝΟ2)
ε. Υδρογονάνθρακες (HCs)
στ. Σωματίδια (PM10 δηλ. με διάμετρο μικρότερη των 10 μm)
ζ. Όζον (Ο3)
Στον Πίνακα 1 που ακολουθεί παρουσιάζονται μερικές από τις οι σημαντικότερες πηγές αερίων αποβλήτων, καθώς και τα κυριότερα συστατικά τους, ενώ στο Σχήμα 1, η κατανομή των ανθρωπογενών πηγών και των αέριων ρύπων, που εκπέμπονται από αυτές, στην ατμόσφαιρα.
| Πίνακας 1. Σημαντικότερες πηγές και τα κυριότερα συστατικά των αερίων αποβλήτων (Kiely, 1998) | ||||||
Συστατικά | Πηγές | |||||
Σταθμοί παραγωγής ενέργειας | Κυκλοφορία οχημάτων | Οικιακή θέρμανση | Διύλιση πετρελαίου | Αποτέφρωση (υγρών ή στερεών αποβλήτων) | Χημικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες | |
CO | • | • | • | • | ||
CO2 | • | • | • | • | ||
SOx | • | • | • | • | • | |
NOx | • | • | • | • | • | |
HCs | • | • | • | • | • | |
σωματίδια | • | • | • | • | • | |
Ο3 | • | • | • | • | ||
άλλα | • | • | • | • | • | • |
Όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε, δραστηριότητες που σχετίζονται με την παραγωγή ενέργειας μέσω της καύσης πρώτων υλών, καθώς και οι μεταφορές είναι οι σημαντικότερες πηγές απελευθέρωσης αερίων αποβλήτων στην ατμόσφαιρα.
Σχήμα 1: Κατανομή των ανθρωπογενών πηγών και των εκπομπών αέριων ρύπων (Δ. Μελάς, 2002).
Κομποστοποίηση
Η αποσύνθεση της οργανικής ύλης, όπως είναι γνωστό, είναι μια φυσική βιολογική διεργασία που ουσιαστικά συμβαίνει, στη φύση χωρίς διακοπή, από την εδραίωση της ζωής, πάνω στη γη. Η φύση μέσα από μιας θαυμαστής τελειότητας οικονομία, με τη συνεχή δόμηση και αποδόμηση της οργανικής ύλης, κατορθώνει να ανακυκλώνει την ύλη, να διατηρεί και συνεχώς να ανανεώνει τη ζωή μέσα από το θάνατο.
Ο μηχανισμός της φυσικής βιολογικής αποδόμησης της οργανικής ύλης (οικοσύστημα), που διαμορφώθηκε στα εκατομμύρια χρόνια μέχρι σήμερα, έχει ορισμένες πεπερασμένες ικανότητες. Η υπερφόρτωση του οικοσυστήματος αυτού με νεκρή οργανική ύλη, πέραν των ικανοτήτων του, επιφέρει αυτόματα την κατάρρευσή του, που εκδηλώνεται αμέσως με την περιβαλλοντική κρίση και της συνέπειες της. Κι είναι αυτό ακριβώς που σημειώθηκε με την αύξηση στην εποχή μας των στερεών υπολειμμάτων και τη συγκέντρωσή τους σε μια σχετικά μικρή επιφάνεια εδάφους, τις χωματερές.
Με το composting έρχεται ουσιαστικά ο άνθρωπος, σε μία από τις σπάνιες περιπτώσεις σύμπραξής του με τη φύση, να την υποβοηθήσει στη γρήγορη και αποτελεσματική αποσύνθεση των τεραστίων αυτών ποσοτήτων της οργανικής ύλης, προϊόν εξάλλου αφύσικων διεργασιών, που από μόνη της είναι αδύνατον να πραγματοποιήσει χωρίς περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Το τελικό υπόλειμμα αυτής της διεργασίας ονομάζεται compost κι είναι ένα σχετικά παρόμοιο υλικό με εκείνο που φυσιολογικά σχηματίζεται στο χώμα μετά τη φυσική βιολογική αποδόμηση της νεκρής οργανικής ύλης που καταλήγει σε αυτό.
Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου
Η λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου - Αιτωλικού είναι η μεγαλύτερη της χώρας μας και από τις μεγαλύτερες της Μεσογείου.
Σήμερα με βάση τη γεωμορφολογία της περιοχής όπως προέκυψε από τις ανθρωπογενείς παρεμβάσεις στο διάστημα 1960-1995 αποτελείται από ένα σύστημα 6 λιμνοθαλασσών που είναι σχετικά απομονωμένες μεταξύ τους και παρουσιάζουν διαφορετικά φυσικοχημικά χαρακτηριστικά. Η έκτασή τους φτάνει τα 150.000 στρέμ. ενώ η ευρύτερη περιοχή του υδροβιότοπου περιλαμβάνει παράκτια οικοσυστήματα, βάλτους, αλυκοποιημένες εκτάσεις και αποστραγγισμένες εκτάσεις που αποδόθηκαν στη γεωργία.
Έτσι, έχει διαμορφωθεί ένα σύμπλεγμα λιμνοθαλασσών στο οποίο διακρίνονται έξι ενότητες:
- Λιμνοθάλασσα Βορείου Διαύλου Κλείσοβας
- Λιμνοθάλασσα Κλείσοβας
- Κεντρική λιμνοθάλασσα, (όπου στο μέτωπο της υπάρχουν τα ιχθυοτροφεία:Τουρλίδα, Βασιλάδι, Σχοινιάς και Προκοπάνιστος)
- Λιμνοθάλασσα Θολής
- Λιμνοθάλασσα Παλαιοποτάμου
- Λιμνοθάλασσα Αιτωλικού (Κανάλι Αιτωλικού)
Ο "Λούρος", η λουρονησίδα δηλαδή της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του ποταμολιμνοθαλασσιακού συμπλέγματος των εκβολών του Αχελώου ποταμού. Η ευρύτερη αυτή ενότητα αναπτύσσεται στη δυτική πλευρά της Κεντρικής Ελλάδος (Νομαρχιακό διαμέρισμα Αιτωλοακαρνανίας) κατά μήκος των ακτών του Ιονίου πελάγους. Αποτελεί μάλιστα και αυτή τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου που περιλαμβάνει τη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού στα βόρεια, καθώς και τη λιμνοθάλασσα της Κλείσοβας και τις εκβολές του Εύηνου στα ανατολικά, κατά μήκος των βόρειων ακτών του Πατραϊκού κόλπου.
Η λουρονησίδα του Αχελώου
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
Σπάνια Πουλιά της Ελλάδας
Τον Δεκέμβριο του 2004 (μετά από προεργασία ετών) ιδρύθηκε η επιτροπή που ασχολείται με τα σπάνια είδη πουλιών που κατά καιρούς παρατηρούνται στην Ελλάδα. Η επιτροπή αυτή ονομάζεται Επιτροπή Αξιολόγησης Ορνιθολογικών Παρατηρήσεων (Ε.Α.Ο.Π.).
Αποτελεί κοινή δραστηριότητα της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας (Ε।Ο.Ε.) και του Ελληνικού Κέντρου Δακτυλίωσης Πουλιών (Ε.Κ.Δ.Π.), αλλά λειτουργεί ανεξάρτητα από τους 2 αυτούς φορείς.
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
O κύκλος του νερού, γνωστός και ως υδρολογικός κύκλος, είναι η συνεχής ανακύκλωση του νερού της Γης μέσα στην υδρόσφαιρα και στην ατμόσφαιρα. Το συνεχές της κυκλικής διαδικασίας του κύκλου του νερού επιτυγχάνεται εξαιτίας της ηλιακής ακτινοβολίας. Το νερό του πλανήτη αλλάζει συνεχώς φυσική κατάσταση, από τη στερεά μορφή των πάγων στην υγρή μορφή των ποταμών, λιμνών και της θάλασσας και την αέρια κατάσταση των υδρατμών.
Πιο συγκεκριμένα, λόγω της θέρμανσης και των ανέμων στην επιφάνεια της γης τα νερά της εξατμίζονται και μαζεύονται ως υδρατμοί δημιουργώντας τα σύννεφα. Οι υδρατμοί συμπυκνώνονται, υγροποιούνται και στη συνέχεια πέφτουν ως βροχή ή άλλες μορφές υετού, εμπλουτίζοντας έτσι τις αποθήκες νερού της γης, είτε είναι αυτές επιφανειακές, όπως οι θάλασσες και οι λίμνες, είτε είναι υπόγειες.
Ο κύκλος του νερού αποτελεί αντικείμενο του επιστημονικού κλάδου της υδρολογίας για ότι συμβαίνει ή παρατηρείται στο έδαφος και της Μετεωρολογίας για ότι συμβαίνει εξ αυτού στην ατμόσφαιρα.
Ειδικότερα στη Μετεωρολογία ο υδρολογικός κύκλος αποτελεί το σπουδαιότερο καιρικό φαινόμενο ως σύνολο επιμέρους φαινομένων. Αυτός ρυθμίζει την υγρασία του εδάφους, τη λαμπρότητα της ημέρας, και τέλος τη συχνότητα και ένταση των υδρομετεώρων, εκτός του γιγάντιου εκείνου έργου της μεταφοράς ενέργειας από τα μικρά στα μεγάλα γεωγραφικά πλάτη.
Υδατικοί Πόροι
Ο χαρακτηρισμός του πλανήτη μας ως υδάτινου δεν υπήρξε τυχαίος. Αποδίδει πλήρως την πραγματική εικόνα που δεν είναι άλλη από το ότι το 71% της επιφάνειας της Γης καλύπτεται από νερό. Το νερό αποτελεί το κύριο συστατικό των οργανισμών του πλανήτη, παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της επιφάνειας της γης, στη ρύθμιση του κλίματος, στη διάλυση των ρυπαντών και είναι προϋπόθεση για την γεωργία, τη βιομηχανία, τις μεταφορές και για όλες σχεδόν τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Το νερό είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ύπαρξη της ζωής. Το νερό διαθέτει χαρακτηριστικά και ιδιότητες μοναδικές, έτσι ώστε να βρίσκεται παντού και να συμμετέχει σε όλες σχεδόν τις διεργασίες οι οποίες συμβαίνουν πάνω στον πλανήτη. Το νερό πάνω στον πλανήτη βρίσκεται σε αρκετά σταθερή ποσότητα και σε συνεχή μετακίνηση μέσα σε ένα θεωρητικά κλειστό κύκλωμα που καλείται υδρολογικός κύκλος.
Οι απαιτήσεις σε νερό για την ικανοποίηση του συνόλου των ανθρώπινων δραστηριοτήτων πολλαπλασιάζονται διαρκώς. Οι ευρύτατες -όσο κανενός άλλου πόρου- χρήσεις του νερού άλλοτε συνεπάγονται την κατανάλωσή του, άλλοτε όχι. Η πρώτη σε απαιτήσεις νερού ανθρώπινη δραστηριότητα είναι η γεωργία, με απαιτήσεις που φθάνουν το 60% της συνολικής κατανάλωσης. Η δεύτερη μετά τη γεωργία και με ποσοστό 23% της παγκόσμιας κατανάλωσης είναι η βιομηχανία. Τέλος η αστική - οικιακή χρήση απαιτεί το 8% περίπου της παγκόσμιας κατανάλωσης. Ιδιαίτερης τέλος σημασίας είναι οι χρήσεις του νεροΰ ως παραγωγικού δυναμικού ψαριών και άλλων υδρόβιων οργανισμών ως προϊόντων είτε υδατοκαλλιεργειών, είτε της αλιείας. Η βιομηχανία χρησιμοποιεί το νερό περισσότερο από κάθε άλλη ύλη και παγκοσμίως χρησιμοποιεί το 23% της συνολικής ποσότητας νερού που χρησιμοποιείται. Όμως, στη βιομηχανία μόνο ένα μικρό μέρος νερού καταναλώνεται. Στην πραγματικότητα οι μεγάλες ποσότητες χρησιμοποιούνται ως μέσον σε διάφορα στάδια. Το περισσότερο νερό είτε ανακυκλώνεται για άλλη χρήση, είτε επιστρέφει στη φύση.
Η συνεχής ζήτηση νερού κατάλληλης ποιότητας για κάθε χρήση, η αυξανόμενη απαίτηση για διατήρηση ισορροπίας στο περιβάλλον, η αύξηση των πηγών ρύπανσης των υδατικών πόρων και η ανομοιόμορφη φυσική προσφορά δημιουργούν περίπλοκα προβλήματα. Η διαχείριση των υδατικών πόρων αποβλέπει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών. Οι στόχοι της διαχείρισης των υδατικών πόρων είναι: η εξασφάλιση νερού επαρκούς ποσότητας και κατάλληλης ποιότητας, η προστασία του νερού από τη ρύπανση και η προφύλαξη από ακραία υδρολογικά φαινόμενα και προς τούτο χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)